18/08/2001 – Zeeland Tour 2001 / Vlissingen – Middelburg – Vlissingen

Aan mij de schone taak om iedereen (behalve Gino en Jeroen [auto], en Belinda, Edwin en Jan [camping]) te wekken. We worden om 2 uur geacht in Middelburg het podium op te gaan, dus om half 11 was het tijd om op te staan. Op naar Middelburg.

Middelburg is een aardige stad. Wellicht de moeite waard om nog eens naar terug te keren. Nu is er echter geen tijd voor toeristische uitstapjes; we have a job to do. Opbouwen, soundcheck, even bijkletsen met Yvonne (van Jeroen) en Helma, die zich deze zaterdag bij ons gevoegd hebben, en nog even wat eten. Mijn bestelling laat natuurlijk weer op zicht wachten, en als het broodje gezond er uiteindelijk is heb ik nauwelijks tijd om het op te eten. “Dan wachten ze maar!”

We spelen hier in Middelburg voor de winkeliersvereniging, in een winkelstraat, zonder nabijgelegen / deelnemende horeca, dus zal het publiek vooral uit voorbijgangers bestaan. Men blijft staan, kijkt een tijdje en gaat dan verder. Gezien de reacties en de hoeveelheid kijkers valt het wel mee, maar ik moest toch stiekem aan Spinal Tap denken. We spelen goed en de reacties zijn enthousiast en positief, dus het is allang goed.

Terug in Vlissingen besloten we met het gehele gezelschap, minus Jan, Juliëtte en Joost die terug naar de camping gingen, te gaan eten in een restaurant niet al te ver van onze kroeg. Goed gegeten, veel gelachen, en een waar feest.

Na afscheid van Helma en Yvonne genomen te hebben, zoeken we de kroeg weer op. Ton, Edwin en ik wandelen Vlissingen in, zoeken een terras op en drinken wat. Terug in Café Groen-Licht is de jamsessie in volle gang, en worden we min of meer verzocht om mee te doen. De instrumenten zijn uhm niet zo goed, en het kost wat moeite om er iets fatsoenlijks van te maken, niet in de laatste plaats omdat het de tap vrijwel continu openstaat. De verstandigeren onder ons (Edwin, Belinda, Erwin en Jacco) maken zich na enkele nummers uit de voeten, terwijl Berti, Ton en ik samen met Uli, Gijs en enkele lokale artiesten de ene na de andere standard om zeep helpen. Dit varieert van Day Tripper tot Blues in G, van Yesterday tot (slik) Like The Way I Do. Niet goed, wel leuk.

Uiteindelijk wint de tap het van het podium, en wordt het weer rustig. Het kaarsje dooft langzaam, en ik ga naar bed. Morgen worden we bijgepraat over de avonturen van Edwin, Belinda, Erwin en Jacco in het nachtleven van Vlissingen. Ik laat het graag aan hen over om hier iets over te schrijven. Welterusten.