12/02/2002 – In de studio Dag 4

Het heerlijk lente-zonnetje en Jeff Buckley’s briljante cd “Grace” zorgen dat ik in opperbeste stemming richting Mokum kachel, om daar een vrijwel voltooide basspartij voor “Dansen op de wolken” te horen. Als dat het tempo voor vandaag is, kunnen we vanmiddag rustig in het zonnetje gaan zitten. De moeilijkste nummers blijken echter tot het laatst opgespaard. Dit nummer levert uiteindelijk toch nog aardig wat probleempjes op. Maar het resultaat is in orde, en dat is het enige dat er toe doet.

“Laf” is een vrij nieuw nummer, en het arrangement wordt vrij ingrijpend aangepast, ter meerdere glorie van het lied dat erin verborgen zit. Omdat we goed op schema liggen kunnen we hier veel aandacht aan besteden, en dat werkt wel zo lekker. Bass en drums, wat toetsen en de guide-vocal zijn voldoende om verder te kunnen bouwen.

Het laatste nummer van de tien op ons lijstje voor de “eerste fase” is “Het valt vast niet mee”. Berti had een paar weken terug van mij een A4-tje gekregen met daarop een irritant drukke en complexe basspartij; typisch zo’n gitaristen-arrangementje. Succes, beste Berti! Het nummer was in de repetitieruimte wel een paar keer doorgenomen, maar de zwakkere momenten komen er pas vandaag echt uit. De bass wordt door Rick rustiger, meer gefocused gemaakt, en een wat gemaakt eind krijgt vaart door het weghalen van één maat. Vervolgens blijkt de drumpartij die we horen verdomd moeilijk te zijn. Hetzelfde geldt voor een alternatief, en voor Ton is het een ware tour de force. Aan het eind van de dag hebben we een redelijke versie, maar naar mijn gevoel kan het beter. Ik hoop dat we morgen nog eens met verse oren kunnen luisteren. Het nummer is te goed.

Al met al is het een pittige dag. Jan, ons eiland van rust en vrede, is er vandaag niet bij, en dat merk je. Niettemin is er -net als in de voorgaande dagen- hard en goed gewerkt, en zijn we allemaal tevreden over wat we tot nu toe hebben.

Morgen gaan we aan “nieuwe” nummers werken; nummers die de repetitieruimte nog niet of nauwelijks gehaald hebben. Naast Jan moeten we het dan ook zonder Luc doen. Dat zal ook even vreemd zijn. Luc moet overigens ook de camera weer inleveren bij zijn buurman (thanks dude!) dus voorlopig zijn dit de laatste foto’s van de sessies.

De gezelligheid van bezoek en uitnodigend diner ten spijt besluit ik om meteen nadat de studiodeur dicht gaat naar huis te gaan, om zodoende wat rust te kunnen pakken (=schaatsen kijken op de bank). De 103 km van Amsterdam naar Made kosten me echter een uur en drie kwartier. Ofwel twee cds (“Brighten the Corners” van Pavement en “Waking Into Clarksdale” van Page & Plant, om precies te zijn). Ik heb hard meegezongen.

Morgen meer.