25/06/2004 – In de Studio Dag 3

Ik kan me niet heugen dat ik eerder met zo’n goed gevoel de studio verlaten heb. Niet dat het die andere keren slecht was, integendeel. Maar terwijl ik het KNSM-eiland afreed bedacht ik me dat ik vandaag geen enkel moment twijfel had over de nummers en het werk van vandaag. En een goed gevoel is zeer welkom.

Zoals je wellicht in het vorige verslagje gelezen zult hebben, is deze dag vooral voor de toetsen bestemd. Verder gaan we kijken of we met wat gitaardingetjes hier en daar partijen verder kunnen invullen. En het is de bedoeling om de nummers zodanig in de steigers te hebben dat Ton er mee uit de voeten kan.

“Mila” is als eerste aan de beurt. Ik had -buiten een keer met een half oor bij Edwin na een optreden- de nummers niet meer gehoord sinds vorige maand. Een bewuste keuze, om alles fris te houden. Ik wil voorkomen dat ik wen aan een ongemixt geluid, tijdelijke partijen en “nanana”-teksten. En bovendien is het dan gemakkelijker om minder sterke punten op te merken. “Mila” verraste me. Wat een mooi nummer is dit geworden. Nadat de Leslie-speaker op temperatuur is (30 jaar oud, da’s minstens 213 in mensenjaren, dus het duurt even), speelt Edwin een warme en eenvoudige partij in op de Hammond. De zwier die de Leslie aan het geluid van het orgel geeft brengt een hoop extra leven in het liedje. Ik zet er meteen ook met de akoestische gitaar wat gitaarfills op die -zonder de refreinen vol te kleien- net iets extra’s geven. Lekker lekker lekker.

Onze Zeeuwse vriend Gijs heeft zijn live-setup in de auto liggen, waar we dankbaar gebruik van maken. De strings uit zijn Yamaha blijken precies te brengen wat we in gedachten hebben voor meer fraais. Edwin speelt twee staccato violen-partijen in. Concertgebouworkest, eat your heart out. En uit de sampleapparatuur die Gijs in zijn rack heeft zitten halen we een mooie piano, helderder dan wat we hadden, en die geeft veel karakter aan het nummer. Een tweede piano-partij, de barpiano, werkt ook. Veel vooruitgang in dit nummer.

Ook “Kus Me” krijgt een Hammond die er mag zijn. Niets teveel en toch genoeg. In “Kus Me” brengt de akoestische gitaar een bepaalde cadans die vooralsnog te bepalend is. Na lang vijven en zessen komen we op een simpele allesverbindende tokkel. Al spelend twijfel ik of het zal werken. Als ik opsta om te gaan luisteren krijg ik meteen de opdracht “dubbelen”. Okay, dan zal het wel werken… En bij het terugluisteren blijkt dat zeker het geval; de stukjes zijn ineens een geheel geworden.

“Vertrouwen” krijgt een nieuwe piano-partij, iets strakker en met meer karakter. Misschien dat we hier de slide partij nog eens onder de loupe moeten nemen, maar dat komt later wel.

Fijn gewerkt, veel bereikt.

AA

CD-wisselaar
Heenweg:
Paul & Linda McCartney – Ram
Q-Glastonbury 2004
Terugweg:
Q-Glastonbury 2004
Charles Mingus – Mingus Ah Um