03/07/2004 – Fanfare, Lith
Na een maand van repetities met de fanfare is het dan zover. In tegenstelling tot 2002 is er vrijdagavond een lange generale repetitie op het podium, zodat de laatste vlekjes nog kunnen worden gladgestreken. Voor ons betekent dit vooral wachten, omdat we de boel redelijk in de knuisten hebben zitten en met vertrouwen het podium op gaan. De soundcheck staat gepland voor een uur of 3 ‘s middags, en ook dan is het vooral weer veel wachten. Als er om half 6 dan toch nog een kansje is om te soundchecken blijkt één onzer het pand reeds verlaten te hebben. Geen drama, echt nodig is het niet, en we gaan naar Edwin & Helma om te eten en te relaxen. Moe van een zware week vol emotie en harde arbeid, en het vele wachten van vandaag, sukkel ik op de bank in slaap, waardoor ik meer dood dan levend richting zaal geduwd moet worden. Maar de koffie aldaar doet wonderen en het vooruitzicht naar knallen met de fanfare doet de rest.
Voor een afgeladen zaal laten de verschillende zang-, dans- en muziekverenigingen van Lith en omstreken zien en horen wat ze kunnen. De vele repetitie-uren, de goede voorbereiding en de strakke leiding van dirigent Herman van Veen (naamgenoot) zorgen ervoor dat het volle programma vlotjes en gelikt aan het publiek gepresenteerd kan worden. Niet alles is even fantastisch, maar er is voor ieders wat wils en daar gaat het op zo’n avond toch om.
Onze nummers “Thuis” en “Dansend Op De Wolken” zijn voor samenspel met de fanfare gearrangeerd (door Emiel Blom?). Het gevoel om te midden van al die koperblazers je eigen liedje te horen is onbeschrijflijk, zeker als het zo goed gespeeld wordt als bij dit concert. De leden van In ‘t Wild spelen verder op een groot aantal nummers mee, soms als band, soms als losse muzikanten. Mijn favorieten zijn “Barcelona” (met verve gezongen door Mike), “Luna” en de Robbie Williams-medley, maar ook “Pastorale”, “Heb je even voor mij” (zoals verwacht werd de zaal bijna afgebroken) en “It’s Raining Men” lopen lekker. Hoewel wat aan de lange kant is het programma gevarieerd en tegelijkertijd goed in balans.
Muzikaal leider Herman haalt het maximale uit de meeste spelers. Niet uit alle. Als Ton en ik na een korte rookpauze achter het podium langs terug de zaal in lopen wordt de doorgang geblokkeerd door een grote blazer met een blaasprobleem. En kennelijk is het probleem dermate groot dat hij zich, terwijl de fanfare verder speelt, daar ter plekke, tegen de achterkant van het podium aan, moet ontdoen van het overtollige vocht. Nadat de klus geklaard is stapt hij even ongegeneerd het podium weer op, neemt een flinke slok uit zijn privéfles waarin een op cola gelijkende substantie (baco? whiskey-cola? Guinness? dropwater?) zit en doet alsof hij weer meespeelt. Alsof het volslagen normaal is.
In ieder geval is het weer een mooie avond geweest. Ten opzichte van 2002 is er een flinke stap voorwaarts gemaakt en dat belooft wat voor de volgende editie. Ik hoop dat de opnames een beetje gelukt zijn.
Antal