22/10/2004 – Plan-C, Rotterdam

Geplaatst op door

Uit het fanclubblad:

Het was weer even geleden dat ik een optreden had bijgewoond van In ‘t Wild. Ik had natuurlijk wel wat gehoord van de nieuwe nummers, dit omdat de muur tussen de woning van Edwin en mij vrij dun is. Hierdoor komen er wat klanken mijn woning binnen wat niet onaangenaam is! Maar om toch een optreden op een podium te zien waren we afgereisd naar Rotterdam. Eenmaal binnen in Plan-C kwamen we de bandleden tegen en Uli die het geluid verzorgde. Het was niet zo heel druk, maar wel een enthousiast publiek. Dit was overigens het eerste optreden zonder Jan, een andere wijziging was de indeling van het podium. De toetsen zijn naar voren gehaald op het podium dus dat was een beetje aftasten met de dubbele microfoon die af en toe nog dicht stond. De start was met het nummer “Dansend op de wolken” en daaropvolgend nog meer van de cd “Bijna thuis” zoals “De hemel”, “Red me” en “Laf”. Daarnaast ook nog veel nieuwe nummers die ik dus nog alleen maar door de muur gehoord had. Een nummer dat me direct aansprak was “Vijf zusters”, en ook “Ze draait”. Een ander nummer “Het maakt me niet uit” deed me denken aan Coldplay, dus erg mooi. Al met al een zeer geslaagde avond en jammer dat er nog niet meer optredens gepland staan want dan ben ik zeker van de partij. De terugweg hebben we deze keer zonder alternatieve route gereden; Rotterdam bleek ineens een stuk dichterbij dan we voorheen dachten.

Christan van Mook

Als er één zaal is waar we ons thuisvoelen dan is het Plan-C. Wat hebben we hier vaak gespeeld! En wat een goede herinneringen hebben we hier. De vrijdagavond in Plan-C is van oudsher rustig. Maar in de laatste jaren is het erg rustig, stil zelfs. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet richting Rotterdam gereden met het idee dat ik bedolven zou worden onder damesslips en liefdesverklaringen. Maar iets meer belangstelling zou niet verkeerd zijn. Nu was het schrikken als er ineens iemand voor m’n neus opdook (ha Luc!).

De pak ‘m beet 75 man die de weg naar de Oude Haven wel hadden gevonden waren in ieder geval enthousiast en positief. Uli was uit Berlijn teruggekomen om het geluid te doen. Ons eigen clubje zorgde voor veel enthousiasme. En we speelden erg goed. Met veel vuur en passie. Voor zover de repetities nog twijfel hadden achtergelaten, was dit “just what the doctor ordered”. Knal, boem en hebbes.

Mag ik dan aan u voorstellen: de heren Jut & Jul. Jut wilde altijd al een uniform dragen. Het leger wilde hem niet (te krachtdadig), bij de Hell’s Angels had hij het verknald (hij had een Kawasaki), en hij was te dom voor de PTT. Wat blijft er dan over? Juist, de verkeerspolitie. Jut kreeg op een gegeven moment een politie-auto toegewezen met daarin een ja-knikkend wezen genaamd Jul.

We hadden het er nog over gehad. Nemen we de bus, of schuiven we de spullen in de aanhanger? Ach, laten we de bus nemen, dat is het gemakkelijkst. Ergens heel ver in mijn achterhoofd ging een zacht belletje, maar ik herkende het niet. Het was het APK-belletje.

We zouden op de terugweg ergens stoppen voor koffie. Bij het pompstation bij Zevenbergschenhoek zag ik Jut al bij de bandbus staan. O-ooh. Nadat ze zeker weten dat Edwin geen illegale Turk is en hij ook niet betrapt kan worden op alcoholgebruik, checken ze toch maar eens de auto. Mmm, gewoon verzekerd. En de lampen doen het. Maar zou hij wel APK-gekeurd zijn? Jackpot! En terwijl half Frankrijk met aftandse auto’s gevuld met allerhande drugs voorbij kwam scheuren (we hebben het over de A16, de belangrijkste druglijn van Nederland), schreven Jut & Jul een boete uit van 95 euro. Gelaten dronken we nog een kop koffie, daarmee de rest van de opbrengst van de dag spenderend, waarna we hoofschuddend onze weg vervolgden. Kostbaar dagje. Maar wel heel leuk.

Antal