Waar waren we ook alweer gebleven?

Sinds maart 2020 hebben we een keer of drie de repetities opgepakt, om ze kort daarna weer te moeten stoppen. Op zich geen drama, er zijn belangrijkere zaken in het leven. Maar ik ben die dinsdagavonden wel steeds meer gaan missen. Ik kom sowieso niet zo veel meer buiten de deur en in coronatijd is dat er bepaald niet beter op geworden. En het bandje is al 23 jaar onderdeel van mijn leven; aanvankelijk met ambities, tegenwoordig als belangrijke hobby. Met goede vrienden muziek maken. Ouwehoeren. Lachen.

Met de versoepelingen van vorige week is ook kunst- en cultuurbeoefening (lees: repeteren met het bandje) weer mogelijk. Mits maar want en zo. Dus zijn we gisteren weer begonnen met repeteren. Helemaal ‘veilig’ is het natuurlijk nog niet. We zijn met zijn vijven, dus vier maal kans om tegen een besmetting aan te lopen. Living on the edge, je weet toch…

Onze laatste repetitie was op 9 november. Toen kwamen we net op stoom met het terughalen van waar we het jaar daarvoor mee bezig waren geweest. Het is soms even graven in het geheugen. Dat gaat vrij aardig. En deze eerste avond is toch vooral ook om even bij te kletsen, de vingers en de stembanden te strekken en Ton’s blinkende bekkens te bewonderen (geen eufemisme). Plus een waardevolle derde helft.

We zijn weer begonnen! Hoera!

PS Nog geen nieuws over optredens. Daar is het iets te vroeg voor. Eerst maar eens kijken hoe de wereld er over een week of vier uitziet.