Categorie: Studio

Donderdag was de studio gesloten, en dus konden we even ons aandacht op andere zaken richten. In mijn geval betekende het dat mijn alter ego Antal-het-zakenmannetje weer aan de slag kon en het werk van een week in een dag kon trachten te proppen. Enfin, de meeste dingen kunnen wel wachten tot volgende week.

Vanmorgen op tijd in de file. CDs voor deze ochtend zijn Dusty In Memphis van de onvolprezen en te jong overleden Dusty Springfield (11 juweeltjes plus 14 bonus tracks, Atlantic-kwaliteit, uw cd verzameling is niet compleet zonder deze cd) en Nikka Costa’s Everybody Got Their Something die de rit wederom een aangename maken.

In de studio blijkt Berti aan de slag te zijn met een aantal basspartijen die nog net niet perfect zijn, en dus laten we hem met rust en kletsen met Rick over diens ervaringen in “De Laatste Show” op de Belgische tv gisterenavond.

Na een aantal pogingen om bass en drums voor “Iets in de nacht” (voorheen Helden) op te nemen, komen we tot de conclusie dat het nummer om een ander (sneller) tempo vraagt, en dat dat de reden is dat het zoveel problemen oplevert. En terwijl Edwin een nieuwe toetsenpartij en guide-vocal opneemt, nemen wij de koffie mee naar buiten, genieten wederom van de zon en weten dat het leven mooi is.

We benutten de rest van de dag om de drums en bass te perfectioneren en een begin te maken met de echte toetsenpartijen. Nu we de basisopnames rond hebben kunnen we gaan denken aan de andere instrumenten en de zangpartijen. Zondag wordt de stand van zaken opgemaakt. De meeste van die partijen zullen we in kleine groepjes gaan opnemen, dus zal het zondag voorlopig de laatste keer dat de hele band in de studio is.

De titels:
Wat ik niet zag
Red me
Dansend op de wolken
Niemand
Thuis
Doe jij de lichten uit
De hemel
Laf
Cirkels
Het valt vast niet mee
Meer dan één
Acht letters
Iets in de nacht

We houden je verder op de hoogte.

Oh, en op de terugweg is het een live bootleg van de Foo Fighters, waarbij de speakers in mijn auto het net trekken.

Morgen gaat Edwin aan de slag met zijn Rhodes-piano. De rest van de band is vrij. En ik denk dat ik morgen maar eens niet naar de zaak ga.

Stevie Wonder, wat een mooie cds maakte je in de jaren zeventig. Waar is het toch misgegaan?

Met “Songs in the Key Of Life” uit de autospeakertjes schallend, reis ik tussen de vertegenwoordigers, onderhoudsmonteurs en andere drukke baasjes naar Amsterdam voor alweer de vijfde studio-dag.

Gisteren hebben we de basis van de laatste drie van de geplande nummers opgenomen, en vandaag gaan we aan de slag met nieuw, vers materiaal. Gisteren hadden we snel nog even een paar nieuwe nummers met Rick doorgenomen, waarvan er drie in aanmerking kwamen voor nadere inspectie, en twee voorlopig even terug naar de werktafel mogen.

We werken vandaag in kleinere bezetting; Luc heeft vannacht een brand te blussen gehad en mag zich vervolgens für seine Arbeit melten in Deutschland, en ook Jan moet werken. Blijft over Ton, Berti, Edwin, ik en Rick & Frits. Zelfs Koos hebben we vandaag niet gezien.

De eerste van de drie is een uptempo nummer met de titel “Acht Letters”. Gisteren was de definitieve vorm al vastgelegd, en vandaag kunnen Berti en Ton dus meteen aan de slag. Hoewel het voor beiden compleet vers materiaal is, lukt het snel om constructieve partijen te bedenken, en binnen no time staat het nummer in de basis-vorm op de schijf. Een rocker.

Het tweede nieuwe nummer is “Meer dan één”, een melodieuze ballade, die met wat kleine wijzigingen en een verrassend brugje aan de heren van W en van H wordt voorgelegd. Die vervolgens -onder de noemer “minder is meer”- beiden sobere, lichte en toch solide partijen inspelen. Een mooi nummer.

De eerste embryonale versie van “Helden” speelden we in juni 2000 tijdens de try-out in Lith. Veel is er veranderd, zowel wat de band betreft als wat dit nummer aangaat. Zelfs de titel is veranderd naar “Iets in de nacht”. De essentie van waar we vandaag mee aan de slag gaan is er echter al een tijdje, en het heeft voldoende potentie om mee te werken. Een werkversie wordt opgenomen, maar omdat het inmiddels tegen zeven loopt, besluiten we er vrijdag mee verder te gaan. Vrijdag, omdat Rick morgen naar onze zuiderburen afreist voor tv-werk, ‘s avonds te aanschouwen op de VRT. Kijken dus.

Na een prettige maaltijd met Edwin & Helma tuf ik op mijn gemak naar huis, waarbij de tweede cd van Songs in the Key Of Life al snel mijn cd-speler vindt. Vriendschappelijke wedstrijden zijn als alcoholvrij bier: onzin.

Het heerlijk lente-zonnetje en Jeff Buckley’s briljante cd “Grace” zorgen dat ik in opperbeste stemming richting Mokum kachel, om daar een vrijwel voltooide basspartij voor “Dansen op de wolken” te horen. Als dat het tempo voor vandaag is, kunnen we vanmiddag rustig in het zonnetje gaan zitten. De moeilijkste nummers blijken echter tot het laatst opgespaard. Dit nummer levert uiteindelijk toch nog aardig wat probleempjes op. Maar het resultaat is in orde, en dat is het enige dat er toe doet.

“Laf” is een vrij nieuw nummer, en het arrangement wordt vrij ingrijpend aangepast, ter meerdere glorie van het lied dat erin verborgen zit. Omdat we goed op schema liggen kunnen we hier veel aandacht aan besteden, en dat werkt wel zo lekker. Bass en drums, wat toetsen en de guide-vocal zijn voldoende om verder te kunnen bouwen.

Het laatste nummer van de tien op ons lijstje voor de “eerste fase” is “Het valt vast niet mee”. Berti had een paar weken terug van mij een A4-tje gekregen met daarop een irritant drukke en complexe basspartij; typisch zo’n gitaristen-arrangementje. Succes, beste Berti! Het nummer was in de repetitieruimte wel een paar keer doorgenomen, maar de zwakkere momenten komen er pas vandaag echt uit. De bass wordt door Rick rustiger, meer gefocused gemaakt, en een wat gemaakt eind krijgt vaart door het weghalen van één maat. Vervolgens blijkt de drumpartij die we horen verdomd moeilijk te zijn. Hetzelfde geldt voor een alternatief, en voor Ton is het een ware tour de force. Aan het eind van de dag hebben we een redelijke versie, maar naar mijn gevoel kan het beter. Ik hoop dat we morgen nog eens met verse oren kunnen luisteren. Het nummer is te goed.

Al met al is het een pittige dag. Jan, ons eiland van rust en vrede, is er vandaag niet bij, en dat merk je. Niettemin is er -net als in de voorgaande dagen- hard en goed gewerkt, en zijn we allemaal tevreden over wat we tot nu toe hebben.

Morgen gaan we aan “nieuwe” nummers werken; nummers die de repetitieruimte nog niet of nauwelijks gehaald hebben. Naast Jan moeten we het dan ook zonder Luc doen. Dat zal ook even vreemd zijn. Luc moet overigens ook de camera weer inleveren bij zijn buurman (thanks dude!) dus voorlopig zijn dit de laatste foto’s van de sessies.

De gezelligheid van bezoek en uitnodigend diner ten spijt besluit ik om meteen nadat de studiodeur dicht gaat naar huis te gaan, om zodoende wat rust te kunnen pakken (=schaatsen kijken op de bank). De 103 km van Amsterdam naar Made kosten me echter een uur en drie kwartier. Ofwel twee cds (“Brighten the Corners” van Pavement en “Waking Into Clarksdale” van Page & Plant, om precies te zijn). Ik heb hard meegezongen.

Morgen meer.

Wat ik gisteren vergeten was te vermelden is dat wij aan het eind van de sessie nog bezoek kregen van Lilian en Tonnie, die een weekendje Amsterdam deden. Goed en gezellig gegeten op het eiland.

Slecht weer vandaag, ondanks de fijne temperatuur. Ben blij dat we binnen zitten.

Wederom een productieve en goede dag. Een dag die begint met het opnieuw inspelen van de bass op “De hemel”, nu door de J-Station (‘n hendig ding), die zorgt voor een veel strakker en constanter geluid. Rick, Frits en Berti zijn zo tevreden dat besloten wordt de andere basspartijen later die dag ook nog eens de revue te laten passeren.

Eerst is het echter tijd voor een nummer waar Ton al twee dagen om vraagt: “Thuis”. Een verraderlijk nummer, zo één in de categorie “Klinkt simpel, is pittig”. Op zoek naar DE partij dus. Het lukt Berti na enig zoeken en proberen om die partij vast te leggen. Luc zingt de guidevocal in waarna Edwin vervolgens de eerste toetsenpartijen opneemt. De feel die inmiddels ontstaan is brengt ons er toe om het oude arrangement verder te laten varen en fris naar het liedje te kijken. Met dat in gedachten is Ton’s drumpartij luchtig, met veel ruimte en mooie breaks gespeeld. De groove vraagt om een wah-gitaar, die Jan vlotjes inspeelt.

“Red me” is een ballad, voorlopig de enige. Ook hier geldt dat de kunst van het weglaten de kracht van het nummer ten goede komt (over open deuren gesproken) en dus wordt er driftig geschrapt in de partijen. De ruimte die ontstaat is zodanig dat het lied de diepte en zeggingskracht krijgt waar het om vraagt. Zowel bass als drums winnen veel.

Iets over half acht vertrekken we tevreden richting het zuiden. Ansloetuh!

AA

Nu het experiment succesvol is gebleken, staat niets ons meer in de weg om in een vlot tempo aan de nummers te werken. En dus wordt er door Ton eerst een drumpartij voor “Cirkels” op de harddisk gezet (met mooi dansende cymbalen), waarna het aan Berti is om het volgende nummer te kiezen. Wat voorlopig niet het door Ton gewenste “Thuis” wordt.

Het wordt “Niemand”, een uptempo nummer dat vooral draait op een dikke groove die met de nodige swing door Berti wordt ingespeeld. Eerst moet Berti echter zorgen voor aarde, en een eerder al beproefde methode werkt weer: de draad in de sok. Waarna hij aan “Niemand” begint. Terugluisterend, met de minimale invulling van drumtrack (uit de groovebox), wat toetsen en Berti’s bass, haalt Rick een paar zwakke punten uit het liedje, en gaan we aan de slag met de verbeterde track. Edwin voegt sobere maar essentiele toetsenpartijen toe, Luc zingt een guide-vocal (een tijdelijke zangpartij, zodat het liedje wat duidelijker is), Jan dubt een eerste gitaarpartij in, en Ton neemt z’n drums op. De basis ligt vast.

“Lichten uit” is een medium tempo nummer. Berti’s partij is soulvol en dragend. Met wat toetsen en een guidevocal kan Ton dan aan de slag. Een vrij moeilijke partij, met name omdat het zaak is om de spanning te doseren. Maar het gaat lekker en Ton drumt een solide en fantasievolle partij.

Het loopt dan inmiddels tegen vijven en Berti’s volgende keuze is niet de gemakkelijkste: “De hemel”. Het arrangement zoals we het de studio inbrachten was er al tijdens de eerste doorspeel-run in de repetitieruimte, en het wijst zichzelf. Wat gevaarlijk is. Al is het maar omdat bepaalde dingen algemeen als logisch worden gezien, zelfs als ze dat niet moeten zijn. Zo blijkt al snel dat aanpassing van de toonhoogte een duidelijke verbetering qua kracht en klank brengt. Berti’s Stingray bass is iets te knorrig voor deze partij zodat hij overstapt op de studio Washburn. Klinkt goed. Edwin speelt de pianopartij in, Luc zingt een guidevocal, en dan is het aan Ton. Een flinke klus (da’s dat logische waar ik het over had), maar het lukt hem.

Vijf nummers in twee dagen, dat ziet er goed uit. Het geeft ons tijd en ruimte om zonder haasten aan de andere nummers te werken, en mogelijk zelfs meer op te nemen dan we in eerste instantie gepland hadden. Het ziet er goed uit. Morgen meer.

AA

Een succesvolle, productieve dag. Het experiment om te beginnen met de bass en de drums veel later in te spelen blijkt te lukken, en het lukt ons om de basis voor twee nummers, “Wat ik niet zag” en “Cirkels”, op tape/harddisk te zetten. Ton en ik hebben ook nog eens het goedwerkend openbaar vervoer systeem van Amsterdam mogen meemaken en de dag was een nuttig bestede. En wat ben ik blij dat we begonnen zijn.

De werkdagen gaan van 10 tot pak ‘m beet 7 uur duren, dus moet het me lukken om ‘s avonds verslag te doen van de activiteiten van die dag. Ik ben alleen afgepeigerd, dus ga ik het hier even bij laten.

Morgen meer.

AA