04/1999 – YTMIDM In Italië

datum plaats naam opmerkingen
04-04-1999 Speikboden Carroussel Dalstation 15:30u
09-04-1999 Speikboden Carroussel Dalstation 15:30u
09-04-1999 Speikboden Carroussel Dalstation 21:00u

Wat vooraf ging:
Ik werd eind 1998 benaderd met de vraag of ik zin had om bij YTMIDM te komen. Edwin en ik spelen al sinds 1990 in bands samen, ik was in 1997 en 1998 een aantal keren ingevallen voor resp.Jan en Marcel, en we waren al een tijdje bezig met het schrijven en arrangeren van nummers voor YTMIDM. Dus voor mij was het logisch om ja te zeggen.

Begin april (in de Paasweek) is YTMIDM naar Noord-Italië getrokken voor enkele optredens in het Ahrntal. Het zouden de eerste optredens worden van de nieuwe 7-koppige YTMIDM, en er zouden ook nog wat mensen meegaan. Behoorlijk wat mensen. Naast de band en Sven en Han (van het geluid) zaten er namelijk nog eens 23 personen uit Lith en omgeving en zes trouwe fans uit Soest in de bus. In de aanhangwagen zat onze complete apparatuur, de geluidsinstallatie van ons vaste geluidsbedrijf Star Sound en een flinke hoeveelheid bagage.

We vertrokken omstreeks 6 uur op vrijdagavond vanaf de Koffiekan, het café van Berti & Monique. Het was voor mij de eerste keer dat ik per touringbus naar het buitenland reisde, en ik denk dat het daar voorlopig bij blijft. Niet dat de reis tegenviel of zo, maar om 13 tot 15 uur in een bus te zitten is niet echt iets voor mij.

Rond een uur of 8 de volgende ochtend kwamen we aan in Luttach/Lutago, waar we een hotel voor ons zelf hadden. Het weer was perfect, met sneeuw in de bergen en zon in het dal. Dit was voor de skiers het teken de piste te gaan verkennen. Anderen gingen wandelen of haalden de verloren slaap in. Ook hoorden we toen dat één van de optredens kwam te vervallen. Een kleine tegenvaller.

Even iets over het Ahrntal: dit is Sud-Tirol, een deel van Italië waar de eerste taal Duits is. Tot 1919 was dit onderdeel van Oostenrijk-Hongarije, en men is nog steeds meer Oostenrijks dan Italiaans. Pas 10 jaar geleden werd het gebied tweetalig en werd het Duits dus erkend. Tot voor kort is er dan ook een (op momenten zelfs gewelddadige) afscheidingsbeweging geweest. In ieder geval heb je niet het gevoel dat je in Italië bent.

De meest dichtbijzijnde skipiste was Speikboden, en daar gaven we op Paaszondag het eerste optreden aan de voet van de piste in de Caroussel. Er was net iets te weinig tijd om rustig op te bouwen en voor te bereiden, waardoor we enigszins gehaast aan het optreden begonnen. Hoewel een beetje rommelig, was het een leuk optreden, waarbij met name het Nederlandse en Belgische contingent goed van zich liet horen. De overige kijkers, met name Duitsers en lokale bevolking, leken met stomheid geslagen. Blijkbaar was men dit niet gewend. De door ons speciaal voor deze week ingestudeerde Duitse klassiekers Du en Schöne Maid gingen er echter bij het overgrote deel van het publiek (en met name Laurens) in als zoete koek. En dus was het feest.

Aangezien het optreden op woensdag was weggevallen, lagen er vier dagen tussen dit eerste optreden en de andere twee op vrijdag. Het mooie weer bleef vrijwel de hele week bij ons, terwijl het in Nederland met bakken naar beneden kwam. De sneeuw op de skipistes leek niet echt te lijden onder de zonnige voorjaarsomstandigheden, en voor de niet skiers was het ideaal weer om te wandelen, te mini-golfen en te jeu-de-boullen. En de aprčs-ski was voor niemand een groot probleem. ’s Avonds was er de disco, of één van de cafés waar de traditionele Oostenrijkse cultuur werd uitgedragen middels de typische Hödel-Frödel bands. Kortom, iedereen had het prima naar zijn of haar zin.

Vrijdag waren er twee optredens. Eerst ’s middags in Speikboden, dezelfde lokatie als op zondag, en dan ’s avonds in San Giorgio. Twee volledige optredens op een dag is bepaald geen kattenpis, ware lezeressen en lezers. En dus hadden we van tevoren al het plan om het rustig aan te doen, met name waar het de consumpties betrof, en om de tijd te nemen voor opbouw en soundcheck. Het eerste optreden ging prima, naar mijn mening het beste van de week. De respons was goed, weer veel Belgen in de tent, de zon scheen flink, wat met name voor diegenen onder ons die in de zon stonden heerlijk was, en alles liep lekker. Het is een schitterende ervaring om in een t-shirtje, met de zon vol op de kale tets, tussen de besneeuwde bergen aan de voet van een skipiste te staan.

San Giorgio ligt zo’n 20 km van Speikboden, en is iets dichter bij de “bewoonde” wereld. We speelden in Club Zinta, een sportkantine die voor het grootste deel gevuld werd door een enorme bar. Een overigens schitterend pand, waar “design” een ver doorgevoerd begrip was. Jan des Bouvrie zou met een brok in zijn keel kunnen vertellen over de architectuur en inrichting. We wisten dat we een klein podium zouden hebben. Maar toen wij aankomst zagen waar we met ons hele hebben en houden moesten gaan staan, bleek dat het echt klein was. Sterker, er was geen podium. We stonden in een hoek, waar één tafel werd weggehaald. Er was geen ruimte voor Edwin’s Leslie, en hij besloot uiteindelijk op de vensterbank te gaan zitten, achter Ton. Ondanks dat alles was het toch redelijk te doen.

Bij terugkomst (na een snelle maaltijd) bleek de club redelijk vol te stromen. Hoewel we hadden geprobeerd om ervoor te zorgen dat mensen niet over ons denkbeeldige podium te lopen, scheen dat niet echt door te dringen tot de lokale bevolking. Het publiek leek sowieso niet bepaald enthousiast. Gelukkig was er onze eigen aanhang, die zorgden voor het nodige enthousiasme, en voor een niet klein deel van de omzet.

Berti en ik stonden het dichtst bij de deur, en daar stond een groepje mensen die steeds dichter bij ons kwamen staan. De meeste met de rug naar ons toe, wat ik niet bepaald netje vind, maar dat terzijde. In ieder geval werd het op een bepaald moment zo erg dat wij geen kant meer uitkonden. Uiteindelijk liet ik iemand op luide toon van mijn ongenoegen weten (in mijn beste Mades “Eej, flikker eens een eind op, joh!”) en leek het vooraan iets minder druk te worden. En ik had minder moeite met de meiden die daarna bij ons kwamen staan, al piepten mijn oren uren later nog van hun geroep om “Zugabe, Zugabe”. Ik vond het een leuk optreden. Niet iedereen was het met me eens. Het publiek leek niet echt onder de indruk. Maar de grootste verrassing was dat de uitbater aan het eind van de avond naar ons toekwam en zei nog nooit zoiets goeds in zijn tent meegemaakt te hebben. Een echte, volgens mij oprechte, enthousiaste man. Dus toch goed.

En daarmee was het al weer bijna afgelopen. We vertrokken zaterdag om 5 uur, en reden met slechts één stop in recordtijd terug naar Lith. Rond half zes waren we ter plaatse, namen snel afscheid van onze gezellige buschauffeurs en gastvrije en behulpzame hostess en gingen ieder ons weegs. Om de koffers weg te brengen en even op te frissen, want een paar uur later was er de afsluitende brunche.

Het was weer een enorme ervaring. Een paar leuke optredens, een gezellige groep mensen en een fijne vakantie. Iets wat zeker voor herhaling vatbaar is, al zal het waarschijnlijk niet weer in het Ahrntal zijn. Voorlopig kunnen we er echter weer tegenaan in Nederland.

– Antal

Lutago
Lutago
Hotel Alpenhof, waar o.a. Luc en Antal de eerste dagen gehuisvest waren
Hotel Alpenhof, waar o.a. Luc en Antal de eerste dagen gehuisvest waren
Niet-skiërs in Brunico
Niet-skiërs in Brunico
Beekje tussen Lutago en Speikboden
Beekje tussen Lutago en Speikboden
Campos Tueres
Campos Tueres
Apres-ski 1
Apres-ski 1
Apres-ski 2
Apres-ski 2
Apres-ski 3
Apres-ski 3
M'n slapie Luc
M’n slapie Luc
Lutago
Lutago
Tiroler Alpen 1
Tiroler Alpen 1
Tiroler Alpen 2
Tiroler Alpen 2

De YTMIDM-Italië Tour had niet plaats kunnen vinden zonder de ondersteuning en medewerking van Reisorganisatie Teletravel Roosendaal en Planet Entertainment Breda.