Categorie: Archief

Uit het fanclubboekje:

Vandaag vond alweer de zesde In ‘t Wild-fanclubdag plaats. Het thema was het helaas laatste optreden van gitarist Jan.

Om ca. 16:00 uur waren Peter en ik bij Gemeenschapshuis De Hoeve in Lith. We kenden dit nog van de In ‘t Wild-presentatie, alweer een aantal jaren geleden. De band, het geluidsbedrijf en Gijs waren al druk aan het bouwen, zowel in de grote zaal als in het café-gedeelte. Wij begonnen met het klaarzetten van de entree en de consumptiebonnenverkoopbalie.

Tussendoor ging Peter samen met Luc saxofonist Edgar ophalen op het station in Oss. Dit duurde iets langer dan verwacht, omdat er geen treinen bleken te rijden tussen Den Bosch en Oss en Edgar intussen al in een speciaal ingezette bus was gestapt. Gelukkig kwam ‘t toch nog goed.

Dianne, Helma en Stefan kwamen ook en de merchandise-stand werd opgesteld. Yvonne kwam samen met Jeroen al even de sfeer proeven. Zij mocht vanavond ook een nummer zingen. Jeroen bleek, evenals Stefan, heel goed in decoratie te zijn en samen met Helma en Dianne hebben zij de zaal aangekleed.

Toen alles klaarstond zijn we met z’n allen een hapje gaan eten bij Edwin en Helma. Zij hadden wederom heerlijke pasta klaargemaakt en we hadden zelfs nog 3 keuzes! Het apple-crumble-dessert was gemaakt door toetjeskoning Stefan. Mmmmmm…

Vervolgens gingen we snel terug naar De Hoeve om de eerste fans te ontvangen. Langzaam liep het café-gedeelte vol. Er waren ook veel vrienden, collega’s en familieleden van Jan gekomen.

Rond 22:00 uur startte de akoestische set. De band zat op barkrukken op een klein podium, gecombineerd met 2 biljarttafels, omringd door allerhande schemerlampen. ‘t Zag er erg knus uit. Deze verrassende set bestond uit Engelstalige covers van o.a. Robbie Williams, The Cure, U2, The Beatles, Red Hot Chili Peppers en Muse. Heel afwisselend en erg leuk. ‘Special guest’ Yvonne vertolkte Ilse de Lange’s uitvoering van ‘Have a little faith in me’.

Na deze set verhuisden we allemaal naar de grote zaal. Daar mocht ik het woord tot alle aanwezigen richten en vervolgens tot Jan. Namens alle fans heb ik hem bedankt en een kadootje aangeboden. Daarna volgden de 3 nummers die inmiddels zijn opgenomen: Kus me, Mila en Vertrouwen.

Toen was het tijd voor een schitterende In ‘t Wild-set. De band speelde afwisselend rustige en stevige nummers, zowel ‘oude’ In ‘t Wild-nummers als een spiksplinternieuw exemplaar. De laatste keer dat wij de band live hadden zien spelen, was in mei in Rotterdam. Dat was toen tevens de eerste keer met Edwin als zanger. ‘t Ging hem toen al goed af, maar nu kwam hij nog veel zelfverzekerder over. Zowel de sfeer op het podium als in de zaal was prima. Bij de laatste nummers kon Luc het niet laten en ging meezingen met Antal.

Aan het einde van de set kreeg ‘spreekbuis’ Ton het woord. Namens de band vertelde hij over Jan en de band. Vervolgens kreeg Jan een schitterend afscheidskado. ‘Ben er vannacht’ was ook deze keer weer de toepasselijke afsluiter van een geweldige set. Daarna werd er nog tot diep in de nacht nagepraat.

Groetjes,
Lizette

Waar te beginnen? Ik denk dat ik voor de hele band spreek als ik zeg dat ik met gemengde gevoelens naar de fanclubdag uitzag. Tuurlijk, optreden is altijd leuk, en voor de fans doen we altijd iets aparts, dus da’s extra leuk. Alleen bleek de fanclubdag nu voor de tweede maal in successie in het teken te staan van afscheid. En waar we vorig jaar nog een maand of 4 de tijd hadden om aan het idee te wennen, was het deze keer een kwestie van weken, erg snel dus.

Hoewel de nostalgische terugblik van vorig jaar door een deel van de fans met instemming was ontvangen en het ook wel leuk was om nog eens te doen, waren we het er allemaal over eens dat het dit jaar een echt In ‘t Wild optreden moest zijn. Laten we wel wezen, die enkeling die nog steeds terug verlangt naar de tijden van YTMIDM, korte broeken en Nelli hebben we nu wel genoeg geplezierd. En Jan kennende zat hij niet te wachten op al teveel aandacht voor het verleden. Maar sowieso moest het een speciale avond worden. Dus zou het niet alleen een goed In ‘t Wild optreden moeten worden, met oude en vooral nieuwe nummers. Met de eerdere akoestische optredens in gedachten leek het ons leuk om ook een “klein” optreden in de foyer te doen, met covers die we eerder niet of nauwelijks gespeeld hadden.

De Hoeve bleek de perfecte lokatie; een ruime foyer/bar die we met schemerlampen uit de repetitieruimte (stuk voor stuk familiestukken) van een huiskamersfeer voorzagen, en een mooie multifunctionele zaal met groot podium waar we ondanks de hoogte een intieme sfeer konden kweken.

Bij aankomst waren de heren van het geluids- en lichtbedrijf al een eindje op weg. We hadden eerder al wel eens een keer wat licht bij hen gehuurd, maar dit was de eerste volledige klus. Het zag er allemaal goed uit en toen Gijs, die de zaalmix deed, de puntjes op de “i” ging zetten, wisten we dat het ook goed zou gaan klinken.

Na de soundcheck in de grote zaal en een halve repetitie in de foyer (we hadden de akoestische set de avond daarvoor samengesteld, en de meeste nummers hadden we die avond voor het eerst gespeeld), was het 7 uur: tijd om met z’n allen te gaan eten bij Edwin & Helma. Vegetarische pasta, koffie met applecrumble van Stefan, gezelligheid en een wat stille Jan.

Terug in De Hoeve namen we achter het podium in eigen kring “afscheid” van Jan. Tijd voor emoties, kussen en fijne herinneringen. We hadden als aandenken voor Jan een fotoboek samengesteld vol herinneringen aan pak ‘m beet 13 jaar YTMIDM en ITW. Jan had voor ieder van ons een fles wijn met een uniek etiket. En toen was het showtime.

De akoestische set was ontspannen, leuk om te doen, en het werd goed ontvangen. We speelden o.a. Don’t Let Me Down en Get Back van The Beatles, Friday I’m In Love van The Cure, Happy Together van The Turtles en Wonderwall van Oasis. Gastsaxofonist Edgar speelde af en toe een solo-tje mee en speciale gast Yvonne v/d Camp zong begeleid door yours truly het breekbare Have A Little Faith In Me. We sloten de set af met één van Jan’s favoriete U2-nummers: One.

In de grote zaal nam de fanclub eerst officieel afscheid van Jan. Lizette richtte zich met warme woorden tot Jan en namens de fanclub kreeg hij een lekkere fles wijn. Daarna kon het publiek luisteren naar de drie recent opgenomen nummers.

Het optreden wat volgde was één van onze beste optredens. Of het de adrenaline van de akoestische set set was, het feit dat dit de laatste keer met Jan was, de goede sfeer in de zaal, de amaretto, of het vele zweet, ik weet het niet maar we knalden van begin tot eind.

Naast het fotoboek hadden we nog een tweede cadeau voor Jan: de inmiddels traditionele poster. Nadat Ton zich tot zowel Jan als publiek had gericht en verteld had over de eerste ontmoeting met Jan, Jan’s rol in en betekenis voor de band en het verrassende afscheid, sprak Jan een kort, emotioneel woord tot de fans. En met “Ben er vannacht” zat het er dan echt op. Een mooi afscheid.

Antal

Uit het fanclubblad:

Dit was de eerste keer in de zoveel tijd dat ik weer eens kwam kijken naar een optreden van In ‘t Wild. Ik vond het heel leuk, want ze speelden hele mooie nummers; bekende en onbekende. Het mooiste nummer dat ze speelden vind ik toch wel “Kus me”. Edwin zong ook wel mooi. (of niet Helma….?)

Ik was daar met mijn tante Yvonne (vrouw van de drummer Ton) en mijn neefjes Willem en Daan, maar er was verder ook wel gezellig publiek waaronder nog wat bekenden. Er hing ook wel een gezellige sfeer dus het was helemaal top!

Liza

Een unicum! Ik ben niet alleen als eerste aanwezig, ik ben zelfs een kwartier te vroeg! Zoveel heb ik nu over voor de arme tijgers in, uhm, Thailand. Terwijl ik toch niet hard gereden heb…

Wild-Live is een benefiet-festival, georganiseerd door vrijwilligers van de Stichting Imwart. Eén van de initiatieven is het inzamelen van geld voor opvang en bescherming van wilde dieren in het land van herkomst. Deze keer dus de tijgers in Thailand.

Het geluid in De Cameleon (overigens een prima zaal) was bagger. Oen1 en Oen2 stelden het podiumgeluid af door alles open te zetten en vervolgens het volume net onder piepniveau te zetten. Tragisch. En dan hadden wij nog het geluk dat we als eerste band mochten. En dat we Gijs hadden kunnen strikken. Alle hoop keerde terug toen Gijs het podium op kwam, een fractie van een seconde luisterde naar het totaalbeeld, en vervolgens duidelijke instructies richting Oen1 gromde. Dat zijn die momenten waarop je weet dat alles weer goed komt. En dat gebeurde ook.

Een bijzonder goed optreden. Waar Plan-C speltechnisch beter was, was het hier nog overtuigender. Voor zover er nog twijfel was over het al dan niet kunnen slagen van de viermansbezetting, dan gaf dit optreden de doorslag. Wat bevestigd werd door de reacties vanuit de zaal; niet alleen onze fans, vrienden en geliefden waren erg positief, ook de argeloze bezoekers en enkele professionals waren vol lof.

De andere bands hadden te kampen met Oen1 en Oen2. Piep. Piep. En nog eens Piep. Gelukkig was er in het café gelegenheid tot het nuttigen van een Thaise maaltijd. Dat en het goede gezelschap zorgden voor een mooie afsluiting van een leuke middag.

Een paar weken later bleek dat Jut & Jul (zie 22/10/04) ook op deze zondag had gewerkt hadden: ik kreeg een boete van 115 euro voor het iets te snel berijden van Hare Majesteit’s Rijksweg 27. Een duur weekend.

Antal

Uit het fanclubblad:

Het was weer even geleden dat ik een optreden had bijgewoond van In ‘t Wild. Ik had natuurlijk wel wat gehoord van de nieuwe nummers, dit omdat de muur tussen de woning van Edwin en mij vrij dun is. Hierdoor komen er wat klanken mijn woning binnen wat niet onaangenaam is! Maar om toch een optreden op een podium te zien waren we afgereisd naar Rotterdam. Eenmaal binnen in Plan-C kwamen we de bandleden tegen en Uli die het geluid verzorgde. Het was niet zo heel druk, maar wel een enthousiast publiek. Dit was overigens het eerste optreden zonder Jan, een andere wijziging was de indeling van het podium. De toetsen zijn naar voren gehaald op het podium dus dat was een beetje aftasten met de dubbele microfoon die af en toe nog dicht stond. De start was met het nummer “Dansend op de wolken” en daaropvolgend nog meer van de cd “Bijna thuis” zoals “De hemel”, “Red me” en “Laf”. Daarnaast ook nog veel nieuwe nummers die ik dus nog alleen maar door de muur gehoord had. Een nummer dat me direct aansprak was “Vijf zusters”, en ook “Ze draait”. Een ander nummer “Het maakt me niet uit” deed me denken aan Coldplay, dus erg mooi. Al met al een zeer geslaagde avond en jammer dat er nog niet meer optredens gepland staan want dan ben ik zeker van de partij. De terugweg hebben we deze keer zonder alternatieve route gereden; Rotterdam bleek ineens een stuk dichterbij dan we voorheen dachten.

Christan van Mook

Als er één zaal is waar we ons thuisvoelen dan is het Plan-C. Wat hebben we hier vaak gespeeld! En wat een goede herinneringen hebben we hier. De vrijdagavond in Plan-C is van oudsher rustig. Maar in de laatste jaren is het erg rustig, stil zelfs. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet richting Rotterdam gereden met het idee dat ik bedolven zou worden onder damesslips en liefdesverklaringen. Maar iets meer belangstelling zou niet verkeerd zijn. Nu was het schrikken als er ineens iemand voor m’n neus opdook (ha Luc!).

De pak ‘m beet 75 man die de weg naar de Oude Haven wel hadden gevonden waren in ieder geval enthousiast en positief. Uli was uit Berlijn teruggekomen om het geluid te doen. Ons eigen clubje zorgde voor veel enthousiasme. En we speelden erg goed. Met veel vuur en passie. Voor zover de repetities nog twijfel hadden achtergelaten, was dit “just what the doctor ordered”. Knal, boem en hebbes.

Mag ik dan aan u voorstellen: de heren Jut & Jul. Jut wilde altijd al een uniform dragen. Het leger wilde hem niet (te krachtdadig), bij de Hell’s Angels had hij het verknald (hij had een Kawasaki), en hij was te dom voor de PTT. Wat blijft er dan over? Juist, de verkeerspolitie. Jut kreeg op een gegeven moment een politie-auto toegewezen met daarin een ja-knikkend wezen genaamd Jul.

We hadden het er nog over gehad. Nemen we de bus, of schuiven we de spullen in de aanhanger? Ach, laten we de bus nemen, dat is het gemakkelijkst. Ergens heel ver in mijn achterhoofd ging een zacht belletje, maar ik herkende het niet. Het was het APK-belletje.

We zouden op de terugweg ergens stoppen voor koffie. Bij het pompstation bij Zevenbergschenhoek zag ik Jut al bij de bandbus staan. O-ooh. Nadat ze zeker weten dat Edwin geen illegale Turk is en hij ook niet betrapt kan worden op alcoholgebruik, checken ze toch maar eens de auto. Mmm, gewoon verzekerd. En de lampen doen het. Maar zou hij wel APK-gekeurd zijn? Jackpot! En terwijl half Frankrijk met aftandse auto’s gevuld met allerhande drugs voorbij kwam scheuren (we hebben het over de A16, de belangrijkste druglijn van Nederland), schreven Jut & Jul een boete uit van 95 euro. Gelaten dronken we nog een kop koffie, daarmee de rest van de opbrengst van de dag spenderend, waarna we hoofschuddend onze weg vervolgden. Kostbaar dagje. Maar wel heel leuk.

Antal