02/07/2022 – Duikclub de Waterman, Geffen
Op tijd (kwart over vier) naar ’t Wild. We rijden met twee busjes; we gebruiken onze eigen PA en we willen vannacht zo min mogelijk hannesen bij het lossen.
Het verbaast me telkens weer hoe eindeloos uitgestrekt en onbekend de polder tussen ’t Wild en Oss e.o. is. Talloze wegen die naar -in dit geval- Geffen leiden. Het clubhuis van de duikclub ligt aan de Geffense Plas. We spelen buiten, aan het water, het is mooi weer en we hebben er zin in.
Om ons te helpen bij het opzetten en goed inregelen van de PA en het licht, is Noll er ook bij. Dat is niet alleen fijn omdat hij weet hoe het moet, maar ook omdat Noll een van de aardigste mensen is die ik ken/wij kennen. Het opbouwen gaat vlot, vlotter dan verwacht. Toch is het aardig wat werk, zeker met ook het licht erbij. En we komen gaandeweg ook wat kleine kinderziektes tegen (te weinig van dit, te veel van dat, balkje om de monitor hoger te zetten, dat soort dingen). En Ton heeft stoeldienst; hij mag zijn arm niet onnodig belasten – wijzen mag wel 😉 .
Rond een uur of 8 staat alles klaar, soundcheckje, laatste puntjes op de i, en klaar. Noll ziet en hoort dat het goed is, en gaat op huis aan. Hij heeft een drukke tijd achter de rug en we zien hem morgen ook weer in ’t Wild. Bovendien is het hele idee van een ‘eigen’ PA en licht dat we het zelf kunnen. Dat gaat wel lukken.
De duikclub viert haar 50-jarig bestaan. Eigenlijk stond het jubileumfeest voor februari vorig jaar gepland. Het verhaal is bekend. Gelukkig kan het nu alsnog. Er is drank, eten, vuurkorfjes, een loterij. Goed verzorgd. We spelen voor een gemêleerd gezelschap, ik denk zo’n 80 mensen. Een paar bekenden, een aantal mensen die ons al eens gezien zullen hebben, en een groep die niet weet wat er gaat komen.
Rond kwart voor 10 gaan we het podium op. We krijgen de boel snel op gang en eenmaal los houden we ze ook goed vast. We zijn het niet verleerd. Ton’s elleboog houdt het, al lijkt het af en toe meer pijn te doen dan hij wil toegeven. Bikkel. Ergens na half 1 spelen we Bloed Zweet en Tranen, bedanken het publiek en nemen afscheid.
Een goed optreden voor leuke mensen, op een mooie locatie en met een schitterende backdrop. Aan het water. Waar ook de muggen graag zijn. Die ons in de loop van de avond steeds beter weten te vinden. Irritant. Alleen steken ze niet. Dus dat is dan weer een meevaller.
Afbreken en opruimen kost zo’n anderhalf uur. Dat zal in de toekomst misschien wat sneller kunnen, maar beter goed dan snel. Ik ben ondertussen wel al een beetje aan het rekenen. Want morgen om 12 uur is het weer verzamelen bij Ton. En voor zowel mij als Luc is het drie kwartier rijden. We zijn om half 3 terug bij de repetitieruimte, lossen wat gelost moet worden, groeten elkander en gaan ons weegs. Om half 4 thuis.
Coverfoto: 📷Antal