05/05/2001 – VARA Radio 2 Spijkers Met Koppen – Thomas à Kempis College, Zwolle
Een paar weken eerder belt Ton: “Ja, ik zie je vanavond bij de repetitie wel, maar ik moet dit effe kwijt: we zitten op Bevrijdingsdag in Spijkers Met Koppen!” Ah, dat moet ik even laten inwerken. Eén van de weinige programma’s waar ik elke week naar luister is Spijkers Met Koppen. Goede gesprekken, goed cabaret, en altijd goede live muziek. Ongeveer een miljoen luisteraars. Bands als De Dijk, Skik, Tröckener Kecks, Van Dik Hout en Acda & De Munnik, artiesten als Boudewijn de Groot, Bram Vermeulen, Frederique Spigt en Marco Borsato, ze komen allemaal bij Spijkers Met Koppen. En nu wij…wow. Dit is er één om te onthouden.
Om kwart over 7 vertrok ik richting ‘t Wild, waar ik op mijn vriendelijkst mijn bandgenoten groette, en bij Berti in de auto stapte. (Berti reed zelf omdat hij elk moment vader kon gaan worden. Mike van Os was mee om hem eventueel te vervangen op bass.) Na enig zoeken in Zwolle reden we ruimschoots op tijd de parkeerplaats van het Thomas à Kempis College op, reden onze apparatuur naar binnen, en wachtten op wat komen ging. Wim van Klaveren, de man die ons geboekt had, vertelde ons vervolgens wat de bedoeling was. Soundcheck ging vlot, iedereen was geconcentreerd, en het geluid stond als een huis. Hier waren vaklui aan het werk. Dag Felix, goedemorgen Dolf, ha Carrie, dames, heren van het cabaret.
In de kleedkamer waren broodjes, koffie, thee en een hoop gein. De zaal stroomde ondertussen vol, tussen 200 en 300 mensen denk ik. In Zwolle was het Bevrijdingsfestival net begonnen en de wind zorgde dat Skik ook bij de school goed hoorbaar was. Inmiddels waren Belinda en Helma ook gearriveerd. De minuten tikten langzaam weg.
Kwart over 12: Dieper. Bam, stond meteen als een huis. We hadden ervoor gekozen om de nummers zo compact mogelijk te houden, dus een korte solo. De band was geconcentreerd en speelde het nummer nagenoeg perfect. Het publiek was enthousiast en liet zich duidelijk horen.
Terwijl we van het podium slopen begon het volgende gesprek alweer. Zichtbaar opgelucht keken we elkaar aan. Nu concentreren voor het tweede nummer.
Kwart voor 1: Iedereen Is Als Wij. We hadden getwijfeld of we dit wel zouden kunnen spelen; ‘t is tenslotte een stevig nummer. Maar Wim had zelf nog eens gevraagd om dit nummer, dus dat zat wel goed. Mooi gezicht om een volle zaal met vreemd publiek zich en masse te zien afvragen wat er in godesnaam gebeurt. Net als bij Dieper was de band in goede vorm en we konden tevreden zijn. Af. Vet applaus.
Tien over 1: Hart In Spiegelbeeld. Dit is één van de weinige nummers waar we een akoestische gitaar bij gebruiken, en dit is vrij pittig als je niet goed ingespeeld bent. En ja hoor, ik maakte een klein foutje, wat gelukkig ten onder ging in het applaus na de aankondiging. Ging lekker. Tot mijn verbazing en grote plezier zong Felix Meurders het refrein mee. Je kon trouwens aan de mensen in de zaal zien dat ze aandachtig zaten/stonden te luisteren, wat voorwaar een goed gevoel geeft. Bij het afkondigen bleek ook Dolf Jansen goed naar de tekst geluisterd te hebben: “zo’n vlinder leeft soms één dag”.
Half 2: Droom Nog Eén Keer Van Mij. Terwijl de phone-in bezig was slopen we voorzichtig het podium weer op voor onze afsluiter. Het vier keer contrereren en spanning begon ik nu wel te merken, het was vrij pittig. Niet dat we er minder van gingen spelen, maar ik had het gevoel dat ik twee uur lang had gespeeld, in plaats van vier keer vier minuten. Dit is sowieso een mooi nummer, en de band klinkt vaak op z’n best als we met dynamiek kunnen spelen. En dan is het ineens over.
En terwijl Carrie haar column uitsprak zochten wij elkaar op en keken mekaar tevreden in de ogen. Het hoge Omgeving Oss-gehalte (de geluidsman kwam uit de buurt, Carrie was één van de sprekers op 10 december in de Groene Engel, wij waren er) werd nog verder opgevoerd door de aanwezigheid van SP-leider Jan Marijnissen. Lichtelijk tandenknarsend stonden Ton en ik naast elkaar te luisteren naar het orakel uit Oss, onderwijl nog uithijgend en bijkomend. Nouja, het was in ieder geval amusant.
Twee uur, de zaal is vrij snel leeg, wat nakletsen met Belinda, Helma en Mike terwijl Bart zorgt voor drankjes, en Ton eerst met Felix Meurders praat en daarna Jan Marijnissen een cd overhandigt. Het geluid in de zaal bleek ook goed te zijn geweest. En thuis klonk het ook goed. Mooi. Afbreken, inladen, en het festivalterrein nog even op. Aah, Zita Swoon op het podium, een andere keer misschien. Naar huis.
Een paar uur later kondigde Thijs van Waardenburg zich bij moeder Monique en vader Berti aan. Goede timing, ‘t zou weleens een goede bassist kunnen gaan worden.
Een paar weken na Spijkers kwam Edwin bij toeval Wim van Klaveren tegen op Terschelling, tijdens Oerol. Volgend seizoen is In ‘t Wild wellicht weer te gast.
AA
Naschrift 2001:
Ik heb ergens een tapeje met de opnames van Spijkers. In mijn herinnering was de kwaliteit niet denderend (dit is van voor de livestream webcasts en digitale radio en zo) maar als ik het kan vinden zal ik het uploaden. Tzt.