Antal is sinds 1999 gitarist bij YTMIDM. Schreef samen met Edwin de liedjes voor In 't Wild. Heeft met zijn Vox AC30 eindelijk de juiste versterker. Voelt zich nog steeds een beetje de nieuweling. Hij is tenslotte ook pas 24 jaar bij de band. Meer over Antal op antaladriaanse.nl.
Time-Out in Gemert. De mega-disco van Brabant. Daar sta je dan op een vrijdagavond in het cafe. Na de controle op de brandveiligheid van alle cafe’s etc (na Volendam) was ons podium zo mogelijk nog kleiner geworden doordat de vluchtweg via de nooduitgang naast het podium vrij moest blijven. Maar zoals in het verleden al vaker is gebleken, is geen podium zo klein of we passen erop. Na het nodige meet- en paswerk stonden we er dan ook eindelijk.
Ook Luc Key van C-Sound was vanuit Hoek van Holland helemaal naar Gemert gekomen om voor ons het geluid te verzorgen. De rit was toch wel langer als hij had gedacht. We waren in ieder geval blij met z’n komst want de huisinstallatie van de Time-Out behoeft wel enige professionele bediening.
Op vrijdagavond gaat het er allemaal wat rustiger aan toe in de Time-Out. Publiek loopt rustig door alle geopende zalen en zo ook door de zaal waar wij stonden te spelen. Het is dan wel fijn om te merken dat we de meeste passanten dusdanig kunnen boeien dat ze voor de rest van de set blijven staan. Een enkeling is zelfs meer dan enthousiast. Wellicht heeft het feit dat zij familie van Ton was hier iets mee te maken. Gelukkig waren ook de buren van Jan weer aanwezig.
Time-out is een prachtig complex en het optreden was zeker goed. Al hoop ik wel dat we in de toekomst eens een keer op het grote podium kunnen staan zodat we Gemert kunnen laten zien dat we ook voor het grotere werk klaar zijn.
Cafe De Kwieb in Heeze had ons ook dit jaar weer uitgenodigd te komen spelen. Het gewijzigde repertoire en 2 sets in plaats van 3 was voor hen geen enkel probleem.
Het blijft leuk spelen op het kleine maar gezellige podium van De Kwieb. Wat het publiek al meteen opviel was het extra licht dat we tegenwoordig meenemen. Het geeft, zeker in combinatie met de rook, wat extras aan het optreden.
Uiteraard was er weer een grote delegatie fans uit Maarheeze en omgeving op dit optreden af gekomen. Dit was voor ons toch wel spannend want hoe zouden de die-hard fans reageren. Gelukkig was de reactie over het algemeen zeer positief. Zelfs de allernieuwste nummers werden met enthousiasme ontvangen.
Het omkleden bij De Kwieb blijft spannend. Het trapje naar de zolder is al niet al te stevig en het gat waar je door heen moet is ook niet echt groot. Ik heb dan ook meerdere malen deze avond m’n kop gestoten. Maar het belangrijkste was dat zowel het publiek als het personeel echt enthousiast waren. En dat bevestigt ons meer dan voldoende dat we op de goede weg zijn.
Het eerste echte optreden met “In ‘t Wild” en nog wel helemaal in Friesland. Na een lange autorit met de nodige koffie en broodjes onderweg eindelijk in Woudsend. Woudsend is een dorpje in Friesland waar naast een flink aantal scheepsbouwers één verzekeringsmaatschappij gevestigd is. Juist voor deze maatschappij zouden we op de nieuwjaarsreceptie voor het personeel een optreden doen.
Voor deze gelegenheid was de drukkerij van de maatschappij verbouwd tot feestzaal. Kosten noch moeite waren gespaard om het gezellig aan te kleden. Het podium zag er goed uit, lekker groot, alles was goed verzorgd, en ook buffet en drankjes waren dik in orde.
Toch was het nog wel even afwachten hoe het publiek zou reageren. Een aantal kende ons reeds als YTMIDM. Na de gebruikelijke speeches van de directie stond het publiek in eerste instantie nog vol verwondering te kijken maar vrij snel daarna danste men mee.
Na het optreden van Edsilia, je weet wel die van het songfestival, was het in de tweede en laatste set erg gezellig. Ook de eigen nummers werden goed ontvangen.
Na afloop werden we uitbundig bedankt voor onze komst naar Friesland en ontving ieder een fles van de plaatselijke Berenburger. Dit leverde overigens voor enkelen op de thuisreis nog wel problemen op. Het eten van de Mac in combinatie met de Berenburger zorgde ervoor dat we regelmatig hebben moeten stoppen om een enkeling in de gelegenheid te stellen een en ander uit te spugen. Nadat we Bart een zakje hadden overhandigd konden we eindelijk doorrijden.
Ton
Naschrift 2010: De gebeurtenissen op de terugweg zorgen -ook 10 jaar later- voor hilariteit tijdens band-reunies. Laten we het erop houden dat Ton zich behoudend uitdrukte in zijn beschrijving van de rit.
Nadat we op 30 september in de Groene Engel het voorprogramma van de Kecks hadden mogen verzorgen, hoorden we van het mogelijk verdwijnen van deze mooie zaal. Een conflict tussen het gemeentebestuur van Oss en het bestuur van de Groene Engel, wat oud zeer tussen het huidige college en het vorige, en verborgen agenda’s van enkele betrokkenen, leidden tot een reeks van akties om de zaal open te houden. In ‘t Wild werd benaderd met de vraag of wij ons steentje bij wilden dragen, en zo stonden we op 10 december samen met Grof Geschut en Rick de Leeuw en Rob van Zandvoort van de Tröckener Kecks in de Groene Engel.
Hieronder het programma:
14.00 – 15.00 uur Grof Geschut 15.00 – 15.15 uur Rick de Leeuw en Rob van Zandvoort 15.15 – 16.00 uur “In ‘t Wild” 16.00 – ? Politiek cafe “Zout” (met o.a.Carrie, Harry de Winter en enkele Osse bestuurders)
Grof Geschut speelde een mooie set, gevolgd door enkele nummers van de Kecks, in een speciale zang-piano uitvoering, door Rick en Rob. De In ‘t Wild set bestond uit een zevental nummers, waaronder een cover van “Redding,” een nummer van de Kecks. Voor dit nummer werden we bijgestaan door Rick en Rob, een extraatje voor het massaal opgekomen publiek.
Het verhaal heeft overigens een goede afloop, want uiteindelijk is na veel discussies en geruzie een oplossing gevonden waardoor de Groene Engel open blijft. En zo hoort het ook.
Ik zag gisteren een documentaire over het Rock ‘n Roll leven van een grote Amerikaanse band. Ja, Rock ‘n Roll in Amerika is drank, vrouwen en nooit naar bed. Rock ‘n Roll in Nederland is toch wat anders ontdekten wij onlangs weer. We mochten namelijk in het programma Stenders Vroeg een lied spelen. Voorwaarde was dat we drie opdrachten met glans zouden vervullen.
Rock ‘n Roll is hier dus om 4 uur ‘s ochtends opstaan (een tijdstip waarop een beetje rockster slechts overweegt naar bed te gaan) met allemaal mannen in een busje naar Hilversum en veel koffie om wakker te blijven. En dat voor de tweede keer, want de vorige keer dat we bij Stenders waren was er een dubbele boeking en hadden wij gezegd dat we de volgende keer wel terug zouden komen omdat we dan meteen onze naamsverandering bekend konden maken.
Onze eerste opdracht viel erg mee. We moesten een optreden regelen in een gerenommeerde zaal. Wat tegen valt is mensen op zo’n godsonmogelijk uur te bereiken (06.15 uur), maar er waren nog wel een paar trouwe luisteraars (Gino, Jeroen) die wij niet hadden verteld dat het lied pas om 08.45 uur te beluisteren zou zijn. Zij regelden voor ons de rest en opdracht een was vervuld. Op 17 februari was er een optreden geregeld in Plan C in Rotterdam.
Het was koud buiten en niet aantrekkelijk om die kou op te zoeken. Maar bij de tweede opdracht waren we toch even bang dat we er aan moesten geloven. We moesten met een Sinterklaas en Zwarte Piet op de proppen komen. Na nog meer koffie en wat slechte ideeën, bracht Fred Siebelink ons op het idee creatief te zijn. Dit leverde binnen tien minuten het gewenste resultaat. Roadie Bart, volgeplakt met zwarte Radio 3 stickers en een kroon van één van de drie koningen -die kennelijk in de levende kerststal van Stenders hadden gestaan de week ervoor- vertolkte een heuse Zwarte Piet met onverstaanbaar accent (of kwam dat door de stickers?), en bakker Stefan, met de cape van één van de koningen, een papieren mijter en een schaap tussen zijn benen was een ontroerende Sinterklaas. Opdracht twee geslaagd!
Opdracht drie was iets uit de krant en zelfverzekerd als we waren gingen we alvast opbouwen. We waren klaar voor de soundcheck toen Luc mocht vertellen dat er nu ook een strip over de paus gemaakt wordt, waarna hij onze nieuwe naam officieel bekend mocht maken op Radio 3. Hij deed dit zowel voor als na het tromgeroffel. En toen kondigde Stenders ons aan en hoorde ik langs mijn koptelefoon Ton aftikken.
Op hoop van zegen zetten we het lied in. Ik hoorde in de verte mijn toetsen, maar balans was er nog niet op de koptelefoon. Dit bleek later ook voor de anderen te gelden. We brachten “Dieper” echter toch op een goede manier, gezien het tijdstip en voorbereiding een hele prestatie. We zaten in dezelfde ruimte als Rob Stenders te spelen en hadden niet in de gaten dat we al weggedraaid waren zodat Stenders nog een grap af kon maken. Voor de meeste is dat geen probleem, maar een drummer gaat zonder stroom ook nog erg hard. Stenders probeerden hem op te laten houden door erg vaak te roepen: “Live gespeeld”, maar Ton zat op zijn dooie gemak door te spelen. Precies voor de punchline hield hij op en zo eindigde het programma in stijl.
Na nog meer koffie in de kantine van de Radio 3 studio was het tijd om of naar huis te gaan of te gaan werken. Onze 5 minuten roem zaten er weer voor even op. Op naar de volgende vijf minuten!!!
-Edwin
Naschrift AA (2000): De reacties waren zeer positief, zowel uit het land, als van Stenders, Siebelink, en het hele Stenders Vroeg-team. Kortom, we hebben het goed gedaan. En het smaakt naar meer. [2004: Maar van de heer Stenders en consorten werd nimmer iets vernomen.]
Op maandag 13 -we hadden het kunnen weten- november werden we verwacht in de 3FM studio. We hadden een uitnodiging ontvangen via de radio, omdat we door het Stenders-team waren uitgeroepen als hebbende de vreemdste bandnaam van Nederland (Yoe Teek Mie In De Meeling).
Toen we gebeld werden bleek dat we niet zomaar uitgenodigd waren, maar dat we mee “mochten” doen aan de Keetje Tippel-competitie. We hadden enige reserves, maar toen bleek dat we “live” zouden mogen spelen, leek het ons geen verkeerd plan.
Om half 5 ‘s ochtends vertrokken we gepakt en gezakt en met goede moed naar Hilversum. Vrolijk maakten we kennis met Margreet, die onze uitnodiging had verzorgd, en vervolgens een weekje ziek was geweest. Misschien hadden we het aan het gezicht van Fred Siebelink al moeten zien toen hij binnenkwam, maar het was maandagochtend, veel te vroeg, en we kennen zijn andere gezichten niet. Hoe dan ook, toen hij ons zag straalde zijn gezicht verbazing uit, en nog belangrijker “Oh oh”.
Toen niet veel later een mooi gekapte jongedame binnen liep, hadden we het nog niet in de gaten, maar het werd snel duidelijk dat er twee kandidaten voor de Keetje Tippel competitie waren. Met andere woorden, een probleem.
Luc voerde de keiharde onderhandelingen. Luc zei “Wij spelen hier vandaag!”, waarop de jongedame, genaamd Eva Jane, Luc een keer lief aankeek. De onwrikbare Luc vervolgde “Maar we kunnen ook wel een andere keer terugkomen.” Eva vervulde haar opdrachtjes en haar plaatje werd gedraaid, wij hadden een leuk uitstapje gehad, en dus werd het 4 december. We zouden dan meteen onze naamsverandering op de nationale zender bekend kunnen maken, kortom…eind goed al goed.
