Categorie: Jaar

De derde editie van Op z’n Liths was weer een groot succes. Onze rol was kleiner dan in voorgaande jaren, enerzijds het gevolg van de repertoirekeuze, en anderzijds omdat de dingen soms anders lopen dan gepland of afgesproken. Ook dit jaar waren de repetities intensief, zij het ook wat rommelig, maar dat hoort bij dit soort megaprojecten. Een wat strakkere regie zou geen kwaad kunnen, maar vooruit.

Het concert liep vlotjes. De zaal zat bomvol en het publiek kreeg een scala aan muziekstijlen en artiesten voorgeschoteld. Hoogtepunt waren wat mij betreft de jeugdfanfare en de jonge dansertjes. Ikzelf had wat moeite met de “leuke” bijdrage van de Revuo’s, maar wellicht dat er voor mij als West-Brabander in de vertaling wat misgegaan is of dat ik geen gevoel voor Lithse humor heb. Edwin bracht “Rood” met een overtuiging die door weinigen die avond is geëvenaard. Met John & Joost zetten we een leuke versie van “Ik Kan Het Niet Alleen” weg. En Karlijn zong samen met Edwin “Your Love Alone”, het beste Manic Street Preachers nummer sinds Everlasting. En ik kreeg alsnog m’n tweede solo in Nothing Else Matters (leg ik nog wel eens uit). Een leuke avond.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

foto’s: Fanfare Lith

 

Afgelopen zaterdag was het dan zover: het eerste optreden als In ‘t Wild-de- coverband. Plaats van handeling: Plan-C, Rotterdam. Bekend terrein dus.

Tussen de aankondiging en pak ‘m beet half april is de tijd vooral besteed aan het uitproberen, arrangeren en ja/nee-en van covers. Ik gok dat we zo’n 50 nummers een serieuze kans hebben gegeven, waarbij met name de nummers die we “vroeger” al speelden het moesten ontgelden. Het idee achter de repertoire-keuze was vanaf het eerste moment dat het goede liedjes moeten zijn, dat het publiek ze min of meer moet kunnen kennen en dat we de liedjes zelf leuk moeten vinden. Zoals in de bio staat: buiten enkele krakers uit het “elke coverband moet dit spelen”-boek bevat het repertoire van In ‘t Wild vooral veel goede, originele covers.

De laatste twee weken hebben we [met Edgar op sax] de punten op de i gezet, en met een redelijk zeker gevoel was het dus zaterdag 5 mei aantreden te Rotterdam.

Bij het opbouwen bleek er een vette brom in mijn systeem te zitten. En wat we ook deden, hij was niet weg te krijgen. Twee conclusies: het kan niet aan mijn apparatuur liggen en het wordt vandaag niet opgelost. En ik weet dat de brom –als we met z’n allen spelen- bijna niet te horen is, maar het is behoorlijk vervelend. Niet de beste voorbereiding.

Een gevaar in Plan-C is dat je je in de luren laat leggen door de late entree van het publiek. Als je het eerste nummer inzet, rond kwart voor 11, staat er meestal een man of 20 binnen en tegen de tijd dat de set is afgelopen begint het gezellig vol te lopen. Dus je moet ontspannen maar geconcentreerd het podium opgaan, wetende dat de eerste paar nummers weinig respons zullen opleveren. Ontspannen ja, geconcentreerd, nou nee. Niet voldoende in ieder geval. En dus waren er wat foutjes en hadden we zelf het idee dat het een rommelige boel was. Luc, zanger in ruste, verzekerde ons echter dat het stond als een huis en dat het met de slordigheden ook wel goed zat.

De tweede set speelden we voor een volle zaal. En vanaf Ruby tot aan het eind was het een kleine triomf. De opbouw van de set, de power van de band en de reactie van het publiek, het zat goed. De grote winst ten opzichte van “vroeger” is wat mij betreft dat we –door de kleine bezetting en de langere ervaring van het spelen van eigen werk- meer flexibel zijn geworden. Nu is het zaak dat we wat meer routine krijgen en het repertoire verder aanscherpen.

De setlijst van afgelopen zaterdag:
9 to 5/Sinds een dag of 2/In the Morning/The Devil Made Me Do It/Time Is Running Out/Dichterbij dan ooit/Video Killed A Radio Star/Beautiful/Let’s Dance-Boys Keep Swinging/Steady As She Goes/Baby, One More Time
Dansen op de vulkaan/Ruby/Stick Together/Hanging On The Telephone/What You Waiting For/Surfin’ USA/Hey Girl/Stil in mij/Since You Been Gone/Kids In America/God Is A DJ
What I Like About You/Tubthumping

Vrijdag 12 januari stonden we tijdens het Eurosonic/Noorderslag weekend op het podium van Tramps in Groningen, als onderdeel van een Altersonic showcase. Het eerste optreden geregeld door onze nieuwe manager Manon. De reacties waren prima en hopelijk kunnen we de komende tijd wat vruchten van dit optreden plukken. Het rockte in ieder geval dat het kraakte en daar doen we het voor.

Naschrift 2010:
Als er één cruciaal optreden is geweest in deze fase van het bestaan van de band dan was het deze maandagavond in Groningen. Begrijp me niet verkeerd, het was een leuk, stevig en goed optreden. Ondanks het enthousiaste verslagje was het bij mij overheersend gevoel er één van ontluistering en berusting. De terugreis van 3,5 uur bood ruimte voor reflectie [en de hik, waar ik maar niet van af kwam]. Voor zover ik weet was de enige persoon uit de business onze eigen plugger ET. En die was gematigd positief. Ik wist niet beter dan dat Altersonic onderdeel was van Eurosonic/Noorderslag. Dat was kennelijk niet zo. Ik had niet zitten opletten toen dit bij de bandbespreking met [doet er niet toe] aan de orde kwam. Toen vervolgens ook nog bleek dat we moesten betalen voor de showcase viel één en ander op zijn plek. In een vroegere fase van ons bestaan hadden we dit soort dingen (veel vaker) moeten doen. Nu, met 3 albums en een beloftevolle toekomst achter ons, ervoer ik het vooral als een poging tegen beter weten in. Twee weken later besloten we onze ambities te laten voor wat ze waren en weer te gaan coveren.