Tag: Zeeland 2002

04-08-02 Vertrekdag
Ontbijt en koffie, douchen, tent afbreken, nog wat nakletsen, en op naar huis.

De Zeeland 2002 tour is weer een bijzonder In ‘t Wild avontuur geworden. Waar het vorig jaar meer “Wij tegen de rest van de wereld” was, is het deze keer vooral “Wij èn de rest van de wereld”. Bedankt Belinda, Helma, Christan, Jolanda, Uli, Gijs, Ivo, Luc Key, Peter & Lizette, Marc, Juliëtte & Joost, Monique & Thijs, Yvonne, Willem & Daan, Jeroen & Yvonne, Gino, Dianne & Stefan, Giel & Elles, Cecile, Zeeland, Berti, Edwin, Luc, Ton en Jan. Volgend jaar weer? Hopelijk wel. Wat dachten jullie van een hoteltour?

De zon schijnt, het is een mooie dag. De families van Hooft en van der Meijden zijn vandaag elders, de rest van de club zont, leest, wandelt, slaapt of brengt de dag op anderszins nuttige wijze door.

Rond een uur of 5 rijden we richting Westkapelle waar we zullen spelen in een knus, bruin café. Nadat we opgebouwd hebben, schuiven we aan tafel in het bij de kroeg behorende restaurant. Wederom prima. Een aanrader. Het optreden zelf is zonder twijfel het beste optreden van de tour. Veel zweet, van zowel band als publiek. En veel goede reacties. Een perfecte afsluiter.

Die nacht wordt het laat, of beter: vroeg. Als we rond een uur of 6 het parcour voor de triathlon hebben afgezet en Christan uitgebeld is wordt het rustig. De buren kunnen nu ook eindelijk de ogen even sluiten.

De eerste nacht in de auto. Ik had al een paar nachten slecht geslapen, alles is klam en koud, en ik heb mijn portie spartaans wel weer gehad. Om 11 uur word ik wakker. En niet eens uit vrije wil, want de telefoon gaat. Een lieve stem maakt het goed.

Die middag ontvouwt zich een fascinerend schouwspel: het is wisseldag. Heel veel ongeduldige mensen die al gestopt zijn met lachen ver voor ze in de buurt van de slagboom zijn gekomen en die absoluut niet in de smiezen hebben dat het de bedoeling is om je te ontspannen tijdens de vakantie. Zelfs in je Opel Astra, met sleurhut, sjagrijnige vrouw, en drie vervelende kinderen en een Duitser voor je die nog geen slagboom pasje heeft. Fijn dat wij er dan zijn om adviezen te geven! Wees gerust, het staat allemaal op video.

‘s Avonds rijden we naar een restaurant op veilige afstand van de camping waar we -terwijl donkere wolken zich boven ons samenpakken- op het terras een prima diner voorgeschoteld krijgen. Zeer smakelijk. Koffie, sigaartje, kletsen, lekker. Daarna terug naar de tent voor ons dieet.

Veel regen die nacht. Wat een aantal van ons wakker houdt (dat en de tijgers van het uit het niets verrezen circus bij de parkeerplaats) en een paar anderen een nat bed oplevert (vanwege de niet geheel waterdichte tent). Kamperen is zoooo leuk! Inmiddels wordt het steeds krapper in de tent, in het kader van hoe meer zielen hoe meer vreugd. We besteden de dag aan waar we inmiddels goed in zijn: beetje kletsen, beetje lezen, beetje tijgers kijken, beetje pitten. Het is vakantie. Langzaam maar zeker wordt het ook weer wat beter (lees droger) en tegen de tijd dat we naar Renesse vertrekken is de zon weer terug. Zowel Edwin als ik hebben wat last van onze stemmen en zitten er sowieso een beetje doorheen. In tegenstelling tot vorig jaar staat er op het plein nu wel een tap, wat er in ieder geval ook voor zorgt dat het plein wat drukker is dan vorige keer. Lekker podium. We eten eindelijk iets fatsoenlijks, stappen het podium op, en gaan los. Inmiddels ben ik redelijk door mijn dip heen en kan een deel van Edwin’s zangpartijen overnemen. Met name de tweede set staat als een huis. Goed optreden dus. We ruimen in recordtempo op, drinken nog wat op het terras, zien hoe het jong spul de nacht in gaat, nemen afscheid van Peter & Lizette, en besluiten de avond zoals het hoort: Montignac-en tot het einde.

Ton vertrekt in alle vroegte (5 uur of zo) om de 3e verjaardag van zoon Willem mee te kunnen vieren. Wij rijden rond half negen richting Kats, waar we in het radioprogramma Zomer in Zeeland van Omroep Zeeland een akoestisch optreden zullen geven. Voor een flink deel dezelfde gezichten als vorig jaar en dus zit dat (technisch in ieder geval) wel snor. We bouwen op het gemak op, nemen de nummers nog eens door, en worden wakker. De eigenaren van de Rozentuin zijn gastvrij, de lokatie is schitterend, en iedereen heeft er zin in. Het weer zit niet helemaal mee, de zon is niet te zien, en er dreigt af en toe een druppel te vallen, maar het blijft bij die dreiging.

Het wordt een leuke uitzending, niet in de laatste plaats omdat de mannen van de Rozentuin leuk, ad rem en af en toe ook met de nodige innuendo’s uit de hoek komen. We spelen zes nummers (Dansend Op De Wolken, Niemand, Dieper, Droom Nog Eén Keer, Je Zult Het Nooit Weten en Thuis) Edwin, Luc en ik worden ook nog geinterviewd, èn de blote benen van Gijs blijken bestudeerd en goedgekeurd door één van de gastheren. Na de uitzending zijn er broodjes en meer koffie. Kortom, gezellig en relaxt. Als we tenslotte ook nog ieder een rozenstruik-in-pot krijgen kan de dag niet meer stuk.

Terug op de camping luisteren we nog even terug naar de uitzending, kletsen nog wat, genieten van de vrije middag en kijken hoe Thijs z’n eerste stappen alleen zet. Als we ‘s avonds in het campingrestaurant willen gaan eten blijkt de kaart te bestaan uit twee mogelijkheden: buffet (friet en frikadellen, kroketten of ander frituurvlees) en zigeunerspiesjes. Belinda, Gijs, Uli en ik kiezen dat laatste en worden vergast op wat het dieptepunt van deze week in Zeeland zal blijken te zijn. Alleen Gijs -kennelijk gewend aan de cuisine locale- werkt de halfrauwe op vlees lijkende massa naar binnen. Wij krijgen na lang wachten een nieuw bord, met spiesjes die iets dichter in de buurt van de grill geweest zijn. Om ons heen zitten de campinggasten stevig te bunkeren. Wijn, veel wijn, om de vieze smaak weg te spoelen. De essentie van het Montignac dieet? ‘s Avonds blijkt dat de rest van de uitgaansgelegenheden op de camping niet bepaald onderdoet voor het campingrestaurant. Daarom lacht er hier op die camping niemand! Tamelijk snel verzamelen de verschillende leden van ons clubje zich weer bij de tent, alwaar we ons eigen feest weer vieren. Tot diep in de nacht.

Wonderwel goed geslapen. Ontbijtje, inpakken en naar de boot. Het is druk op de weg, dus gaat het op een sukkeldrafje richting Kamperland. Het is inmiddels errug warm en we klagen niet. We krijgen een plekje op het ééndagsveldje buiten de poort toegewezen. Ze kennen blijkbaar onze reputatie. Snel de tent opzetten, en daarna het podium inrichten, want we willen -met het oog op het akoestisch optreden in Kats- nog een aantal dingen doornemen, en om 2 uur begint -ahem- de kindervoorstelling. Soundcheck en die extra repetitie kosten ons een uurtje of anderhalf, waarna we eindelijk kunnen gaan eten. Na de gezonde maaltijd (frites) weer richting zaal, waar we een goed optreden wegzetten. Veel zweet, stevig en strak. Echt druk wordt het niet, niet in de laatste plaats omdat men nagelaten heeft om aan promotie te doen (aan het eind van de soundcheck zit er nog iemand een poster in elkaar te fröbelen). De aanwezigen vinden het prima en zijn enthousiast. De tap is open, wij hoeven nergens naar toe, en het wordt steeds gezelliger. Als we opgeruimd hebben en de tap dicht is zetten we het feestje voort bij de tent.