Tag: Optreden

Ondanks het vroege tijdstip (van 12 tot 2 ‘s middags) een waar feest. In 2000 hebben we ook al eens op deze lokatie gespeeld. Nu staan er op het plein ook weer een goede 1000 of zo mensen, de meesten met bier in de ene en haring in de andere hand, enthousiast en aanwezig. De zon schijnt, wat mij natuurlijk weer een verbrande schedel oplevert, het is een graad of 22, kortom, alles pico bello in orde. Rustig aan met het bier en de haring, want die avond wacht Plan-C.

Als ik na een wandeling over de jaarmarkt Vlaardingen uitrijd, gaat de telefoon: “We staan met een lekke band net achter de tunnel.” Wachten op de ANWB, zon, kletsen, wat een mooi leven. De meneer van de ANWB vervangt de band en we kunnen verder. We hebben een paar uur over, dus stoppen we op een parkeerplaats, slaan proviand in en doen een tukje.

Onze juridische dienst adviseert me het bij het volgende te laten: “Geen commentaar”

Een echt grote mensen optreden. Groot podium, professioneel geluid en licht, goede maaltijden, prima backstage faciliteiten (ondanks de vieze plee), en een set van anderhalf uur met voornamelijk eigen werk. Kortom, prima omstandigheden voor een goed optreden. Naar schatting zo’n 1000 mensen luisterden, dansten en deden goed mee. Wat ons een goed geval gaf, zeker omdat het overgrote deel van de aanwezigen nog niet van ons gehoord zal hebben, en we voornamelijk onbekend en deels ook nog nieuw materiaal speelden en dus gewaardeerd werden op wat we en hoe we het brachten.

Naschrift 2010:
Het festival werd aan elkaar gepraat door haar van ‘t Bengske. Zie Naaldwijk, juni 2001. We deden alsof we elkaar niet kenden.

Bij aankomst waren Uli en Gijs net klaar met lossen, en dus konden we meteen aan de gang. Ondanks verwoede pogingen lukte het niet om een goed podiumgeluid te krijgen, om redenen waarmee ik u niet zal vermoeien. Het lukte gewoon niet. Sommige bassnoten waren bijna niet te horen, andere noten deden de spijkers uit de planken trillen. Uiteindelijk ging het allemaal net, maar echt jofel was het niet.

Hoewel het al weer even geleden was dat we in Maarheeze gespeeld hadden (volgens mij 11 maanden) was het niet druk. Gek omdat we hier toch veel fans hebben, en niet gek omdat het eerste van Maarheeze kampioen was geworden en dat gevierd werd met een receptie. De aanwezigen (toch nog een man of 100 denk ik) hebben een vrij goede show gezien van een hardwerkende band. Enkele nieuwe nummers, een paar nieuwe arrangementen, en veel zweet.

Toen we vorig jaar op Bevrijdingsdag in Spijkers te gast waren, hadden we meteen al de toezegging op zak dat we dit jaar weer terug mochten komen. Een mailtje van Helma bracht ons weer bij de samenstellers onder de aandacht en we werden vrijwel meteen uitgenodigd voor een optreden enkele weken later. De uitzending op deze 11e mei, vier dagen voor de verkiezingen, zou nog wel eens een extra goed beluisterde Spijkers kunnen worden. Immers, de campagnes zouden dan op hun hoogtepunt zijn. Zouden, ja. Dat alles veranderde natuurlijk door de moord op Pim Fortuyn en het stilleggen van de campagnes.

Een kleine zwerftocht door het auto-onvriendelijke Utrecht, de aanhanger lossen, het podium inrichten. Klein podium. Gezellige kroeg. Een snelle soundcheck, alles in orde, showtime. Veel security. Martin van Amerongen dood. We zouden vier nummers spelen: twee van de eerste cd (Dieper en Droom) en twee nieuwe nummers (Dansend Op De Wolken en Niemand).

Nadat het cabaret op vrij smaakvolle wijze met het gevoelige onderwerp om was gegaan (Jip & Janneke in de grote boze wereld) kon ik Dieper inzetten. Het publiek reageerde enthousiast, we speelden goed, en de kop was eraf. Na een gesprek met PvdA-er Max v/d Berg, die liet blijken weinig van de huidige ontevredenheid en onrust te begrijpen, speelden we Dansend Op De Wolken. Dat ging aardig, wel nog wat onzeker.

In ‘t Wild opende het tweede uur met Droom Nog Eén Keer Van Mij (een favoriet van programmasamensteller Wim van Klaveren), wederom luid toegejuichd door het publiek. Als laatste nummer speelden we Niemand, vet en stevig, en na wederom het applaus in ontvangst te hebben genomen luisterden we naar een bijzonder sterke column van Jan Jaap van der Wal, en een goed en duidelijk gesprek met Wouter Bos. Later bleek dat er telefonisch bedreigingen binnenkwamen gericht op Bos. Leuk land.

Al met al een bewogen uitzending, na een bewogen week. Na nog wat nakletsen, zowel onderling als met de makers, laadden we de bus (“Jullie beschikken over een mooie equipage” meldde Hanneke Groenteman, de bus aanschouwend), dronken nog een glas, bedankten Yvonne & Jeroen, Helma, Belinda en Jolanda voor hun komst, en vertrokken naar ons volgende adres.

Moira in Lith is wel bekend terrein. Hier hebben Berti en Monique 5 jaar doorgebracht als kasteleinsechtpaar. Ook hebben we vorig jaar in deze zaal onze fanclubavond gehouden. Voor de verandering eens kort bij huis. Voor Edwin en Luc zelfs maar honderd meter. Dit is meteen al voor mij een probleem. Normaal is Edwin chauffeur van de bus en hoe kom ik nu thuis met alle instrumenten na een gezellige avond? Jan offert zich meteen op en zal de bandbus + instrumenten en ondergetekende naar huis rijden.

De eerste editie van de nacht van Lith kent een programma met vrijwel allemaal Lithse bands en acts. De programmering bestaat uit: Maiko en Haico, Whatever, Usual Suspect, In ‘t Wild, Van Katoen en Exploit. Aanvankelijk dreigt er een klein probleem: er is een back-line drumstel. Dit wil zeggen dat ik op het drumstel moet spelen dat op het podium staat. Op zich niet zo’n probleem maar de opstelling van deze kit is zo anders dan mijn eigen set dat ik liever op mijn eigen drumstel speel. Na wat overleg is dit gelukkig ook mogelijk. Als gevolg hiervan zal mijn drumstel wel tot het einde moeten blijven staan. Nou ja, dan hebben we nog een reden om tot het einde te blijven!

Nadat we opgebouwd hebben achter het podium en lekker bijgekletst zijn met een aantal andere optredende artiesten is het omstreeks 00.30 uur onze beurt. De zaal is ook nog lekker vol en bijzonder warm. De lampen op het podium geven de band naast verlichting ook erg veel warmte en binnen een mum van tijd loopt het zweet van onze gezichten. Maar het zijn wel lachende gezichten want we spelen lekker en in een zeer vlot tempo de nummers aan elkaar. Zelfs voor een biertje tussendoor is niet echt veel tijd.

Goed overigens dat we niet veel later hoeven te spelen want na ons optreden blijkt dat het mooie weer van die dag en natuurlijk de nodige alcoholische drankjes hun tol bij het publiek beginnen te eisen. Zij haken massaal af waardoor het voor de afsluitende acts natuurlijk moeilijker is een goede show weg te geven. Ondertussen genieten wij na onder het genot van een biertje.

Na het opruimen en inladen van onze instrumenten heeft Arnold nog 2 schalen bitterballen in de aanbieding. Zoals jullie wellicht weten uit eerdere verslagen kun je mij haast niet gelukkiger maken. Een biertje en bitterballen met je vrienden om 04.30 uur ‘s morgens, bijna niets is beter.

Na thuiskomst en de douche meteen het bed in waar ik na amper 1,5 uur weer gewekt wordt door mijn oudste zoontje met de mededeling dat het nu toch echt wel tijd is om op te staan. Een zware dag volgde maar wel één met een glimlach op mijn gezicht.

Ton

PS Matthieu, bedankt voor de hulp bij de verkoop van de merchandise!!